W V w. p.n.e. rozpoczął się klasyczny okres w sztuce greckiej, trwający do IV w. p.n.e. – do czasów Aleksandra Wielkiego. Ateny pod rządami Peryklesa stały się głównym ośrodkiem sztuki i nauki greckiej. Skarbiec Związku Morskiego, przechowywany dotąd na Delos, został w 454 r. p.n.e. przeniesiony do Aten. Składki lokowane w nim przez większość Greków zamieniły się w rodzaj daniny płaconej Atenom. W ten sposób duże pieniądze zasiliły kasę tego jedynego i niepowtarzalnego miasta.
Przez prawie 30 lat od najazdu Persów Akropolis ateńska leżała w gruzach. Peryklesowi udało się przekonać zgromadzenie ludowe, aby składki Związku przeznaczyć na rozbudowę i upiększenie tego świętego wzgórza. W peryklesowskich Atenach sztuka grecka osiągnęła niepowtarzalną doskonałość wyrazu artystycznego. Działali tu najwybitniejsi twórcy Grecji: Fidiasz, Iktinos, Kallikrates, Mnesikles, Apollodoros z Aten. Punktem węzłowym całej ich twórczości był humanizm streszczający się w słynnej maksymie Pitagorasa: „Człowiek jest miarą wszechrzeczy”.