Czwarte przykazanie Boże przypomina nie tylko o zobowiązaniach dzieci wobec rodziców, ale również o obowiązkach tych ostatnich wobec swego potomstwa. Te obowiązki przypomina fragment książki Poemat Boga-Człowieka: „Biada grzesznym dzieciom! Ale biada również winnym rodzicom! Działajcie tak, aby wasze dzieci nie mogły was krytykować ani was naśladować w złu. Dajcie się kochać dzięki miłości okazywanej wraz ze sprawiedliwością i miłosierdziem. Bóg jest Miłosierdziem. Rodzice, będący zaraz po Bogu, niech będą miłosierni. Bądźcie przykładem i umocnieniem waszych dzieci. Bądźcie ich pokojem i ich przewodnikami. Bądźcie ich pierwszą miłością. Matka jest zawsze pierwszym obrazem małżonki, którą będziecie mieć. Ojciec ma dla swych młodych córek oblicze, o którym marzą dla swego małżonka. Sprawcie, by wasi synowie i córki wybierali w sposób mądry przyszłych współmałżonków – myśląc o swej matce i o swym ojcu – i pragnąc w nich tego, co znajduje się w ich ojcu, w ich matce: prawdziwej cnoty.” (M. Valtorta, Poemat Boga-Człowieka, Księga druga 89, Katowice 1997, wyd. Vox Domini)Powołanie Boże do miłości rodzicielskiej zobowiązuje do przekazywania życia, do jego ochrony oraz do rozwijania go i doskonalenia przez wychowywanie i otaczanie opieką narodzonego dziecka.Stwórca pragnie włączyć rodziców w swoje dzieło powoływania do istnienia człowieka. To On bowiem stwarza nieśmiertelną duszę każdego dziecka, któremu rodzice dają ciało. Działanie rodziców w dziedzinie prokreacji i wychowania jest odbiciem stwórczego dzieła Ojca. (por. KKK 2205)
Powołanie rodziców do współdziałania ze Stwórcą nakłada obowiązek prowadzenia ciągłego dialogu z Bogiem, wymaga ustawicznego zastanawiania się nad Jego wolą odnoszącą się do ich rodziny.
Małżonkowie mogą jednak zrezygnować ze współpracy z Bogiem i nie chcieć przekazywać życia. Swoje ograniczanie liczby dzieci najczęściej tłumaczą brakiem odpowiednich warunków. Prawdziwa przyczyna ograniczania potomstwa tkwi jednak zazwyczaj w czymś innym: w braku zaufania Bogu i w egoizmie rodziców.
Kiedy nie ma ufności pokładanej w Bogu, w Jego miłości, potędze, w Jego opatrzności, wtedy rodzi się lęk przed posiadaniem dziecka. Rodzicom wydaje się wówczas, że nie zapewnią dziecku warunków koniecznych do życia i pełnego rozwoju.
Egoistyczne skłonności rodziców, np. ich chciwość może sprawiać, że nie chcą się oni z nikim dzielić ani swoim szczęściem, ani tym, co sami już zdobyli. Czasami powodem wyrzekania się dzieci może być pycha nie zezwalająca na to, by dla nich zrezygnować z kariery zawodowej. Ta sama wada może sprawić, że ktoś wyklucza większą liczbę dzieci, ponieważ nie chce się narazić na drwiny otoczenia, które wyśmiewa rodziny wielodzietne.
Innym powodem wyrzekania się potomstwa może być chęć wygodnego życia, przyzwyczajenie do komfortu, dobrego jedzenia, picia, przyjemności erotycznych i rozrywek. Lenistwo nie znosi żadnego trudu ani poświęcenia – także tego, którego bez wątpienia wymaga wielodzietna rodzina.
Niechęć do posiadania dzieci może się zrodzić z zazdrości, która nie dopuszcza myśli, by można poziomem życia odbiegać od bogatych sąsiadów posiadających wielki majątek i żyjących w luksusach.
Rodzice mają nie tylko dać życie dziecku, lecz również je wychować. Tego wymaga prawdziwa miłość. W wychowaniu mają oni zwrócić szczególną uwagę na formowanie wiary, miłości i życia religijnego swoich dzieci. O tym obowiązku przypomina rodzicom Katechizm Kościoła Katolickiego.
„Przez łaskę sakramentu małżeństwa rodzice otrzymali zadanie i przywilej ewangelizowania swoich dzieci. Możliwie jak najwcześniej powinni wprowadzać swoje dzieci w tajemnice wiary, której są dla nich “pierwszymi zwiastunami” (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 11; KPK, kan. 1246, § 1). Od wczesnego dzieciństwa powinni włączać je w życie Kościoła. Rodzinny styl życia może rozwijać zdolność do miłości, która na całe życie pozostanie autentycznym początkiem i podporą żywej wiary.” (KKK 2225)
„Rodzice powinni rozpocząć wychowanie do wiary od wczesnego dzieciństwa. Zaczyna się ono już wtedy, gdy członkowie rodziny pomagają sobie wzrastać w wierze przez świadectwo życia chrześcijańskiego zgodnego z Ewangelią. Katecheza rodzinna poprzedza i ubogaca pozostałe formy nauczania wiary i towarzyszy im. Zadaniem rodziców jest nauczyć swoje dzieci modlitwy oraz pomóc im odkryć powołanie jako dzieci Bożych (Por. Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 11).” (KKK 2226)