Znalazłem w internecie rozwiązanie mojej pracy domowej ale potrzebuję aby mi ktoś ten tekst poprzekształcał. Chodzi o to, że u nas w szkole Pani od polskiego sprawdza prace czy nie zostały przypadkiem ściągnięte z internetu. Dlatego proszę o przekształcenie tekstu albo próbę napisania całej pracy. BARDZO PROSZĘ O POMOC!!!
to jest ta praca:
Adam Naruszewicz to pisarz epoki oświecenia. Charakterystycznymi stylami dla tej epoki były sentymentalizm i klasycyzm. Sentymentalizm ukazywał emocjonalną stronę człowieka. Typowe dla tego nurtu było obcowanie z naturą. Klasycyzm dążył do jasności, harmonii i eleganckiej prostoty środków wyrazów. Preferował gatunki literackie takie jak: bajka, satyra, poemat czy oda. W wierszu „Do strumienia” mamy do czynienia z zestawieniem tych dwóch stylów.
Oda to jeden z najpopularniejszych gatunków literackich epoki oświecenia. Charakteryzuje się wzniosłością tematu, stylu i sławi ideę. Utwór Adama Naruszewicza niewątpliwie jest odą. Zbudowany został z sześciu strof czterowersowych. Wiersz jest rymowany, posiada rymy krzyżowe, żeńskie. W pierwszym wersie pojawia się charakterystyczna dla ody apostrofa. Podmiot liryczny zwraca się do strumyka płynącego przez las. Porównuje się do niego, uważa że wiele rzeczy ich łączy. W każdej strofie dwa pierwsze wersy to obserwacje, dwa następne to doznania osobiste podmiotu. Podmiot literacki w dziełach klasycznych był bezosobowy, a w utworach sentymentalnych utożsamiał się z własnymi odczuciami. W wierszu mamy więc do czynienia z występowaniem obu tych stylów.
W drugiej strofie podmiot opisuje, jak przyjemnie i radośnie szumi strumyk. Szum strumyka przypomina mu o wielkim smutku. W trzeciej strofie podmiot mówi o potędze potoku. Żadna inna woda nie może się z nim równać. Jego brzeg jest tak srebrzysty, jak czysty jest ogień przenikający serce podmiotu. W kolejnej zwrotce podmiot ukazuje uroki strumienia. Gdy na morzu panują sztormy rzeka nadal spokojnie płynie. Strumyk stanowi też azyl dla nieszczęśników. W piątej strofie podmiot podkreśla przejrzystość strumyka. Można przeglądać się w nim jak w lustrze. Porównuje do niego swoje serce, które jest równie czyste, lecz trwalsze. W ostatniej strofie podmiot zaznacza, że tak jak w strumyku nie ma żadnych niebezpiecznych dołów, tak jego umysł „nikogo w sidła nie chwyta”. Wychwala czystość swojego serca i jasność umysłu, które każdy dostrzega.
W utworze można zauważyć wiele środków stylistycznych. Występuje tu animizacja („Twój szum przyjemny słodko łechce uszy.”), która ma na celu zobrazowanie tego zjawiska. W wierszu znajdują się mitologizujące peryfrazy („Państwo Neptuna”), porównania („czysty jak srebro”), zdrobnienia („strumyczku”), hiperbole („straszliwy łoskot”).
Oda Adama Naruszewicza ma w sobie wiele cech charakterystycznych dla epoki oświecenia. W utworze można dostrzec zarówno styl klasycystyczny, jak i sentymentalny.
Opozycja stylu klasycystycznego i sentymentalnego służy budowaniu idei utworu. Ukazuje cechy wspólne i różnice między podmiotem a strumykiem. Utwór jest pochwałą strumienia, ale także uwidocznia uczuciowość i wrażliwość podmiotu. Autor zainspirowany oświeceniowym sentymentalizmem ukazał w utworze bliskość człowieka z naturą.
źródło:
http://www.bryk.pl/
źródło: