Ironia romantyczna - pojęcie to wiąże się ściśle z osobą niemieckiego filozofa Friedricha Schlegla. Ironia romantyczna określa koncepcję postawy twórcy wobec świata, wyrażająca się w przekonaniu o dominacji fantazji twórczej, pojmowaniu aktu twórczego jako gry, w której zacieranie granicy między rzeczywistością a fikcją łączyły się z poczuciem supremacji twórcy wobec dzieła.
Mistycyzm – wieloznaczny termin opisujący doświadczenie religijne, polegające na bezpośredniej, czyli niezależnej od rytów i obrzędów, relacji człowieka z rzeczywistością poza-materialną, pozazmysłową lub transcendentną. Rzeczywistość ta jest różnie rozumiana przez poszczególne systemy religijno-filozoficzne. W chrześcijaństwie, judaizmie i islamie jest ona tożsama z Bogiem. W buddyzmie i hinduizmie z pozazmysłową Jednią, rozumianą panteistycznie jako prawdziwa rzeczywistość świata.
dramat romantyczny- typowy dla literatury romantycznej gatunek dramatu, którego budowę cechuje tzw. “forma otwarta”, czyli struktura, charakteryzująca się odrzuceniem tradycyjnych reguł kompozycyjnych (m.in. zasady “trzech jedności”), fragmentarycznością i epizodycznością akcji, synkretyzmem gatunkowym oraz współwystępowaniem elementów realizmu i fantastyki, tragizmu i komizmu. Dramat romantyczny powstał w opozycji do zasad obowiązujących w dramaturgii klasycystycznej. Odwoływał się głównie do tradycji szekspirowskiej (zob. szekspiryzm) oraz do doświadczeń dramatu hiszpańskiego (Calderon de la Barca). Założenia gatunku zaprezentowane zostały w przedmowie do dramatu W. Hugo pt. Cromwell. Specyficzna forma dramatyczna spełniała określone funkcje artystyczne i ideowe. Brak harmonii, fragmentaryczność, przemieszanie kategorii estetycznych (np. patosu z groteską) pozwalały na ukazanie wewnętrznych konfliktów bohatera oraz umożliwiały przedstawienie niejednorodności natury świata i bytu. Problematykę moralną wprowadzały często wykorzystywane sceny walki dobrych i złych duchów o duszę bohatera, zaczerpnięte ze średniowiecznych moralitetów (np. walka o duszę Konrada w III cz. Dziadów). Najwybitniejszymi polskimi dramatami romantycznymi są Dziady A. Mickiewicza, Kordian J. Słowackiego oraz Nie-Boska komedia Z. Krasińskiego. Ze względu na wizyjność, luźną kompozycję, wielość miejsc i rozpiętość czasu dramaty romantyczne uznawano często za utwory niesceniczne.