Podstawowym agrumentem jest sama kreacja bohatera romantycznego, który wyrósł na fundamentach ideologii romantyzmu. Zwykle był to człowiek nietuzinkowy, często oryginał i dziwak. Bohater romantyczny idzie trochę pod prąd, będąc wiernym wyznawcą własnych teorii, oddanym swoim wewnętrznym doznaniom i filozofii (np. Werter) czy narodowi (np. Konrad Wallenrod). Kreacja bohatera romantycznego trwale budowała indywidualność i oryginalność epoki romantyzmu a także epok następnych, w których również spotkać można bohaterów romantycznych (np. dr Judym czy Geralt z Rivii). Życiorysy bohaterów romantycznych często powstawały na kanwie życiorysów ich autorów. Brało się to z tego, że ludzie epoki romantyzmu naprawdę próbowali żyć wedle zasad romantycznych, wyznawali idee oryginalności, nadrzędności serca i zrywu wyzwoleńczego. Na swoj wzór więc kreaowali bohaterów, czerpiąc jednocześnie inspirację ze swych dzieł. Romantyzm to epoka,w której twórca stawał się również tworzywem.