Fryderyk Chopin jest uważany za najwybitniejszego polskiego kompozytora i pianistę. Nie znamy dokładnej daty dziennej jego urodzin, było to 22 lutego lub 1 marca 1810 r. na świat przyszedł w podwarszawskiej miejscowości - Żelazowej Woli, tam też spędził pierwsze lata swojego życia. Ojciec Fryderyka, Mikołaj Chopin ( 1771-1844), był z pochodzenia Francuzem, do Polski przybył ok. 1787 roku. Pracował tu jako nauczyciel języka francuskiego w rodzinie hrabiego Skarbka w Żelazowej Woli. Później, w roku 1810 rozpoczął zajęcia z języka i literatury francuskiej w Liceum Warszawskim. Potem wykładał też w Szkole Inżynierii i Artylerii w Warszawie. Mikołaj Chopin ożenił się z Polką, Justyną Krzyżanowską (1780-1861 ), pochodząca z Kujaw. Matka Chopina była osobą wrażliwą i biegłą pianistką i to ona dawała mu pierwsze lekcje gry. Fryderyk okazał się zdolnym uczniem, posłano go wiec na lekcje fortepianu do Wojciecha Żywnego. Jego talent objawił się bardzo wcześnie i budził powszechny zachwyt. Mając kilka lat, już grywał koncerty na uroczystościach dobroczynnych i w salonach warszawskiej arystokracji. Zarówno laicy jak i znawcy wróżyli mu wielką przyszłość. Już wówczas Chopin zaczął komponować, z tego najwcześniejszego okresu pochodzi kilka mazurków i marsz wojskowy. Kształcił się w Liceum Warszawskim w latach 1823-26. Jednocześnie nie zaprzestawał komponowania i koncertowania, niejednokrotnie w towarzystwie wybitnych muzyków. Lekcji kompozycji udzielał mu Józef Elsner. Szopen interesował się muzyką, bywał w Operze Warszawskiej, gdzie mógł zapoznać się z repertuarem włoskich i francuskich twórców. Jego występy stawały się coraz głośniejsze i gromadziły coraz większą publiczność. W tym czasie Chopin przeżył też swoja pierwsza miłość do śpiewaczki operowej, Konstancji Gładkowskiej. W roku 1828 wystąpił w Dusznikach, a następnie wyjechał do Berlina, co było początkiem jego kontaktów z zagranicznymi twórcami. W 1829 przebywał w Pradze, następnie w Dreźnie i Wiedniu. 11 X 1830 dał ostatni koncert w Polsce, następnego dnia wyjechał do Drezna, by nigdy już nie powrócić do kraju. Z Drezna udał się do Wiednia, potem kolejno do Salzburga, Monachium i Stuttgartu. W Stuttgarcie dotarła do niego wiadomość o upadku powstania listopadowego, poruszony tym kompozytor, dał wyraz swoim uczuciom w słynnej “Etiudzie rewolucyjnej” C-moll. Rok po opuszczeniu Polski (która jest pod zaborami) 11 XI osiadł na stałe w Paryżu. Francja przyjęła go żywo, jego koncerty cieszyły się dużą popularnością. Grywał chętnie własne kompozycje, rosła jego sława jako wybitnego kompozytora i niezrównanego pianisty. W pierwszych latach pobytu w Paryżu, udzielał się głównie jako pianista, dając dużą ilość koncertów, później skupił się bardziej na działalności twórczej. Nie zaprzestawał przy tym prowadzenia zajęć dydaktycznych, które nadal stanowiły podstawę jego utrzymania ( jedna z jego uczennic była Marcelina Czartoryska). Chopin nawiązał liczne stosunki towarzyskie z wybitnymi kompozytorami, pisarzami, a także znaczącymi wydawcami i krytykami, do grona jego przyjaciół należeli między innymi: Liszt, Heine, Balzak, Delacroix. Znane są też jego związki z polską emigracją. W 1834 wyruszył w podróż, która objęła Niderlandię, Czechy (1835), Niemcy (1836) i Londyn (1837) do Londynu. W Londynie właśnie ponownie spotkał się z rodziną Wodzińskich. Oświadczył się wówczas o rękę Marii Wodzińskiej, jednak oświadczyny zostały odrzucone. Ogromny wpływ na jego życie wywarła znajomość z Georgie Sand, którą poznał w 1836. Znana pisarka spędzała z nim wiele czasu, wyjeżdżali razem na Majorkę, do Marsylii i Genui, letni czas spędzali Nohant, by na zimę wracać do Paryża. George Sand otaczała go opieką w czasie choroby, jednak ten związek zakończył się gwałtownie, co jeszcze pogorszył stan Chopina. Od 1939 roku jego zdrowie zaczęło się wyraźnie pogarszać, gruźlica dręczyła jego wątły organizm. W 1848 roku, choć stan jego zdrowia był już bardzo poważny, zdobył się jeszcze na podróż do Anglii i Szkocji, gdzie zagrał serię koncertów. Ostatni jego publiczny koncert miał miejsce w Londynie 16 listopada1848 roku. W ciężkim stanie wrócił do Paryża, nie odzyskał już zdrowia. Zmarł 17 września 1849 roku w swoim mieszkaniu przy Place Vendome 12. jego ciało złożono na słynnym paryskim cmentarzu Pere Lachaise, w czasie pogrzebu odegrano, zgodnie z jego wolą Requiem Mozarta. . W kościele św. Krzyża w Warszawie znajduje się serce wybitnego polskiego kompozytora.