Achille-Claude Debussy (ur. 22 sierpnia 1862 w Saint-Germain-en-Laye, zm. 25 marca 1918 w Paryżu) pochowany na Cmentarzu Passy – francuski kompozytor, przedstawiciel impresjonizmu w muzyce.
Muzyka Debussy’ego charakteryzuje się gęstą fakturą, żywą kolorystyką, wyraźnym wpływem orientalnych kultur muzycznych oraz zastosowaniem niekonwencjonalnych skal muzycznych i systemów tonacji.
Debussy był “cudownym dzieckiem”. Naukę w Konserwatorium Paryskim w klasie fortepianu rozpoczął w wieku 11 lat. W tym czasie zainteresowała się nim Nadieżda Filaretowna von Meck, bogata mecenas sztuki, co umożliwiło młodemu Debussy’emu nie tylko wstęp do muzycznych salonów, lecz także zapoznało go z modnymi w tym czasie trendami w muzyce rosyjskiej, głównie Musorgskiego i Borodina. Wsparcie finansowe pozwoliło mu także odbyć szereg podróży, między innymi wizyty w Bayreuth, która pozostawiła u niego niechęć do Wagnera i jego muzyki. W 1880 Debussy rozpoczął naukę kompozycji i już w 1884 zdobył prestiżową nagrodę Prix de Rome, które pozwoliła mu przedłużyć studia muzyczne o kolejne dwa lata spędzone w Rzymie.
Już w czasie swych studiów Debussy rozpoczął pełną sukcesów karierę kompozytorską. Okazał się jednakowo sprawny w formach orkiestralnych – Prélude à l’après-midi d’un faune (Popołudnie fauna) i La Mer (Morze), miniaturach fortepianowych – preludia i etiudy, formach wokalnych wykorzystujących francuską poezje swej epoki, oraz w formach na małe zespoły instrumentalne – Sonata na flet, altówkę i harfę. Debussy był także eksperymentatorem wprowadzającym nowości formalne lub przywołującym dawno niestosowane techniki. Używał na przykład archaicznych skal antycznych i kościelnych oraz nowatorskiej skali całotonowej.
Jego nazwisko umieszczono na liście Wielkich Mistrzów domniemanego Zakonu Syjonu, którą to godność miał piastować w latach 1885-1918. Informacja ta jest oczywistą fikcją.