W następstwie toczonych wojen Rzeczpospolita w XVII stuleciu znalazła się w stanie graniczącym z anarchią, zaistniał kryzys w sferze politycznej, ustrojowej i gospodarczej organizmu politycznego.
Interregnum pomiędzy 1696 a rokiem 1697, unaoczniło stan Rzeczpospolitej, wprawiając ludność w niepokój. Sejm elekcyjny przywiódł na myśl wspomnienia o koronie Polski zaś za idealnego pretendenta do tronu państwa polskiego uchodził ten, kto dysponował obfitszym majątkiem. Elekcja przebiegała dwutorowo, bowiem na tron Rzeczpospolitej powołano dwóch kandydujących: elektora Saskiego a także księcia wspieranego przez Francuzów - Ludwika De Conti, który nawet przyjechał do Gdańska, lecz w obliczu braku szerokiego poparcia, musiał wyjechać z terytorium państwa polskiego. I w taki oto sposób funkcję króla począł sprawować August II Mocny. Początek jego panowania otwiera epokę saską, która trwała w okresie między 1697a 1763 rokiem