1)Trajan Cesarz rzymski od 98 roku. Prowadził politykę wyraźnie ekspansywną wyznaczając sobie za cel poszerzenie Cesarstwa Rzymskiego o tereny Dacji ze stolicą w Sarmizegethusie, bogate w rudy złota oraz tereny państwa partyjskiego, dysponującego dużymi zasobami kruszcowymi ze względu na handel prowadzony z Dalekim Wschodem. Wojna w Dacji (101 - 102, 105 - 106) zakończyła się zwycięstwem Trajana i utworzeniem nowej prowincji Dacja. Na wschodzie z kolei utworzono prowincję Arabii - teren zdobyty przez wodza Korneliusza Palmę, a po zwycięstwie nad Partami (113 - 115)[1] przyłączono do Rzymu Armenię (114)[2], Mezopotamię aż do Zatoki Perskiej i Adiabene (115)[2]. W związku z wybuchem powstania żydowskiego Trajan musiał jednak zrezygnować z dalszych podbojów, a zagarnięte na wschodzie tereny zostały po części zwrócone Partom przez Hadriana (Asyria i Mezopotamia). Odtworzona Armenia natomiast pozostała pod wpływami Rzymu. Prowadzona przez Trajana polityka wewnętrzna charakteryzowała się współpracą z senatem (o czym może świadczyć nadany mu w 114 tytuł Optimus princeps - Trajan jako jedyny został nim obdarzony[2]) przy jednoczesnym umacnianiu własnej władzy. W późniejszych czasach, do nowo wybranego cesarza kierowano formułkę: “Sis felicior Augusto, melior Traiano” - bądź szczęśliwszy od Augusta, lepszy od Trajana. Cesarz dbał również o rozwój prowincji, niejednokrotnie prowadząc korespondencję z namiestnikami. Zachowały się do naszych czasów listy namiestnika Bitynii Pliniusza Młodszego. Trajan zasłynął z rozbudowy i zmodernizowania Circus Maximus, obiektu z VI wieku przed narodzeniem Chrystusa. Zbudował również Rzymianom nowe forum oraz zmodernizował port. Za jego rządów Rzym stał się najwspanialszą metropolią świata. Trajan zmarł w Cylicji podczas powrotu z kampanii przeciw Partom. 2)Hadrian Po śmierci Trajana, Hadrian w wieku 41 lat został cesarzem rzymskim. Wiadomość o tym zastała go 11 sierpnia, gdy przebywał w Antiochii . W roku 118 zawitał do Rzymu, gdzie pozostał przez 3 lata. W 121 roku udał się do Galii. Zajął się umacnianiem fortyfikacji. W roku 122 znalazł się w Wielkiej Brytanii, gdzie zlecił budowę umocnień limesowych - Wału Hadriana. Zreformował system podatkowy, złagodził prawa dotyczące niewolników. Zlecił Salwiuszowi Julianowi wydanie instrukcji prawnych dla pretorów zwane edyktem wieczystym (edictum perpetuum). Głównym założeniem jego polityki zagranicznej była rezygnacja z dalszych podbojów i zabezpieczenie granic Imperium Romanum. W okresie 132-135 stłumił powstanie w Judei. Usynowił Cejoniusza Kommodusa i Antoninusa Piusa, był trzecim z tzw. pięciu dobrych cesarzy. Pod koniec życia, mocno schorowany Hadrian (chorował między innymi na puchlinę wodną) zaczął podejmować kontrowersyjne decyzje, które głównie godziły w arystokrację. Po śmierci mimo to senat, z dość dużymi oporami, uchwalił jego deifikację. Został obwołany cesarzem przez swoje oddziały (pod dowództwem Fabiusa Valensa) w dniu 2 stycznia 69 roku. Oddziały Witelliusza ruszyły na Rzym przeciwko cesarzowi Galbie, lecz gdy były 150 mil od stolicy Galba został zabity i cesarzem został Marek Salwiusz Oton. Nad rzeką Pad niedaleko Cremony (Bedriacum) doszło do bitwy 14 kwietnia 69 roku, którą Oton przegrał, a następnie popełnił samobójstwo 16 kwietnia. Po zwycięstwie swoich legionów Witelliusz wyruszył do Rzymu. Nie wszyscy podporządkowali się jednak nowemu cesarzowi. Antonius Primus (dowódca 6. legionu z Pannonii) i Cornelius Fuscus (prokonsul z Illyricum) postanowili podbić Italię wykorzystując legiony naddunajskie (ok. 30 000 żołnierzy). 24 października 69 roku doszło pod Cremoną do bitwy, którą wojska Witeliusza przegrały, a miasto zostało zajęte i zniszczone. Walki trwały do grudnia, gdy legiony naddunajskie doszły do Rzymu. Miasto zostało zdobyte, a Witeliusz torturowany i wrzucony do Tybru 21 grudnia 69 roku. 3)Witeliusz Został obwołany cesarzem przez swoje oddziały (pod dowództwem Fabiusa Valensa) w dniu 2 stycznia 69 roku. Oddziały Witelliusza ruszyły na Rzym przeciwko cesarzowi Galbie, lecz gdy były 150 mil od stolicy Galba został zabity i cesarzem został Marek Salwiusz Oton. Nad rzeką Pad niedaleko Cremony (Bedriacum) doszło do bitwy 14 kwietnia 69 roku, którą Oton przegrał, a następnie popełnił samobójstwo 16 kwietnia. Po zwycięstwie swoich legionów Witelliusz wyruszył do Rzymu. Nie wszyscy podporządkowali się jednak nowemu cesarzowi. Antonius Primus (dowódca 6. legionu z Pannonii) i Cornelius Fuscus (prokonsul z Illyricum) postanowili podbić Italię wykorzystując legiony naddunajskie (ok. 30 000 żołnierzy). 24 października 69 roku doszło pod Cremoną do bitwy, którą wojska Witeliusza przegrały, a miasto zostało zajęte i zniszczone. Walki trwały do grudnia, gdy legiony naddunajskie doszły do Rzymu. Miasto zostało zdobyte, a Witeliusz torturowany i wrzucony do Tybru 21 grudnia 69 roku. 4)Karus Ogłoszony cesarzem przez wojsko po buncie i zamordowaniu poprzedniego cesarza Probusa. Prowadził wojny z Sarmatami oraz Persami. Zginął podczas jednej z wypraw wojennych prawdopodobnie rażony piorunem. 5)Neron Żądny władzy Neron, zaledwie siedemnastolatek w chwili objęcia władzy, dążył do narzucenia hellenistycznych form sprawowania władzy, nieustannie rywalizował z senatem o wpływy, w końcowym okresie panowania poddał się nawet deifikacji. Postępowanie to sprawiło, iż postrzegany był wśród arystokracji rzymskiej jako tyran: w 65 wyszedł na jaw spisek Gajusza Pizona, w wyniku czego samobójstwa popełnili m.in. znienawidzeni przez Tygellina (i prawdopodobnie niesłusznie w spisek zamieszani) Seneka i Petroniusz.